Dębowieckie Sanktuarium jest miejscem szerzenia kultu Matki Bożej objawionej w La Salette. Jest też miejscem gdzie człowiek doświadczony zmęczeniem cywilizacyjnym może odpocząć i znaleźć przestrzeń wolności pozwalającej na dialog z Bogiem, bliźnimi i samym sobą.
Sanktuarium Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu jest zwane polskim La Salette. Założyli je Misjonarze Saletyni, zgromadzenie utworzone w 1852 r., rok po ogłoszeniu dekretu o prawdziwości objawienia w La Salette.
Historia sanktuarium dębowieckiego w porównaniu z wieloma innymi sanktuariami w Polsce, czy na świecie jest stosunkowo krótka.
W 1910 r. w Dębowcu koło Jasła wystawiono na sprzedaż część majątku byłego ministra austriackiego, hrabiego Floriana Ziemiałkowskiego. Saletyni kupili tę ziemię i jeszcze w tym samym roku przystąpili do budowy klasztoru, według projektu architekta diecezjalnego z Przemyśla, inż. Stanisława Majerskiego.
Obecnie w Dębowcu stoi nowy kościół Matki Bożej Saletyńskiej, poświęcony w 1966 r. oraz kaplica Matki Bożej z La Salette z 1960 r. Poprzedni kościół i kaplica zostały bowiem zniszczone podczas wojny. Przedwojenna jest natomiast Kalwaria Saletyńska, zbudowana w 1929 r. Została tylko przeniesiona na nowe miejsce. Na Kalwarii znajdują się figury przedstawiające trzy fazy objawienia w La Salette, sprowadzone z Lyonu (Francja). 14 scen Męki Pana Jezusa (również wykonanych w Lyonie) w formie płaskorzeźby umieszczono na krzyżach ustawionych wzdłuż drogi krzyżowej. W 1983 r. wykonano kapliczki różańcowe wokół placu sanktuaryjnego.
Szczególnym kultem wiernych cieszy się figura Matki Bożej Płaczącej, w bocznej kaplicy sanktuaryjnej. Dębowiecka figura jest rzeźbą o wysokości 130 cm, kopią figury z La Salette. Przedstawia Matkę Bożą Saletyńską siedzącą na kamiennym głazie, z twarzą ukrytą w dłoniach i pochyloną do przodu. Została wykonana z drewna lipowego w 1959 r. i pokryta polichromią w Krakowie w 1960 r. Rzeźbę wykonał rzeźbiarz Edward Koś, według modelu prof. Franciszka Kalfasa z Krakowa. W roku koronacji 1996 figura przeszła gruntowną konserwację, której dokonał Przemysław Ćwiertnia z Krakowa. Złotą koronę dla Matki Bożej Saletyńskiej wykonał Lech Dziewulski z Krakowa. 15 września 1996 r. odbyła się bowiem uroczystość koronacji papieskiej łaskami słynącej Figury Matki Bożej Płaczącej, dokonana przez nuncjusza apostolskiego, ks. abp. Józefa Kowalczyka.
Z kultem pątniczym związane były od początku dziejów dębowieckiego sanktuarium praktyki wotywne. Do praktyk wotywnych należy tzw. ofiara. Polega ona na obchodzeniu na kolanach ołtarza z figurą Matki Bożej Płaczącej i jest połączona z prywatnym ofiarowaniem się Maryi. Świadectwem kultu są także dary wotywne składane przez pielgrzymów: błagalne lub dziękczynne. Najczęstszym wyrazem podziękowania za otrzymane łaski są wota ? symboliczne dary w postaci srebrnych i metalowych serduszek oraz inne wartościowe przedmioty. Aktualnie w kaplicy Matki Bożej Płaczącej znajduje się 10 metalowych gablot, w których wyeksponowano 383 wota. Kolejną formą kultu jest od 1982 r. nabożeństwo nieustającej nowenny do Matki Bożej Saletyńskiej. Podczas tej nowenny odczytywane są prośby i podziękowania, które czciciele składają osobiście lub przesyłają pocztą. Adresy nadawców wyraźnie wskazują, że apostolski zasięg dębowieckiego ośrodka przekroczył granice Polski.
Pielgrzymki
Sanktuarium w Dębowcu jest jednym z najpopularniejszych polskich miejsc pielgrzymkowych. Co roku przybywa tam około 700 pielgrzymek zorganizowanych, liczących w sumie ponad 30 tysięcy osób. Wielu jest także pielgrzymów indywidualnych. Co roku księża podczas nabożeństw rozdają ponad 90 tysięcy Komunii św.
Najwięcej grup przybywa w maju, czerwcu i wrześniu. Zdecydowanie przeważają wierni z diecezji rzeszowskiej, ale przybywają też licznie pielgrzymki z odległych rejonów kraju, a nawet z zagranicy. W ostatnich dwóch latach do Dębowca przyjechali pielgrzymi m.in. z Ukrainy, Słowacji, Litwy, Węgier, Chorwacji, Włoch, Anglii, Szwajcarii, Francji, Szwecji, a nawet USA i Meksyku.
